Rozdział 8

                Hermiona przyglądała się ze skupienie przez lupę tajemniczemu obiektowi, gdy usłyszała kaszlnięcie. Gwałtowanie się obróciła z różdżką w pogotowiu, jednak okazało się, że to tylko Fred się obudził.

                – Aaaaa!! – krzyknął, szeroko otwierając oczy. – George, gdzie my jesteśmy?

                – Tak się składa, że jesteś tu tylko ze mną... I z tymi bibelotami... – dodając, wskazała na jego prawą stronę, od której leżał kilka centymetrów, na co on się momentalnie cofnął. – Więc rusz łaskawie cztery litery i pomóż nam się stąd wydostać!

                –  Spokojnie – wstał i rozejrzał się.

                Byli w drewnianym pomieszczeniu, prawdopodobnie poddaszu, sądząc po pochyleniu typowym dla dachu. Wokół znajdowały się kufry, półki, szafy i gabloty z zakurzonymi bibelotami, ale nie tylko. Były tu przede wszystkich zabawki, ale nie takie normalne. Żadna z rzeczy nie wydawała się bezpieczna, za to każda była brudna, zepsuta i było widać, że długo nieużywana. Mogłoby się zdawać, że jest to zwykły strych, gdzie mugole wynoszą niepotrzebne rupiecie, jednak teoretycznie zwykłe rzeczy wyglądały tajemniczo. Nie było ani okna, ani drzwi czy innego wyjścia. Pomieszczenie oświetlała jedynie malutka żarówka ledwo wiszącą na cienkim i prawie przerwanym kablu.

                – To bardzo romantyczne miejsce – dodał po chwili, spoglądając ironicznie. – A i jeszcze jedno! Co my tu robimy? No wiesz, może być troszkę twardo, ale jeśli uważasz to miejsce za odpowiednie na dobrą randkę , to spoko.  – Hermiona poczerwieniała ze wstydu, ale odpowiedziała.

                – Fredzie Wealeyu! To nie jest żadna randka! Powiedziałeś mi w Norze, gdy byłam u was na obiedzie, ABY POROZMAWIAĆ Z GINNY, że masz dla mnie niespodziankę, po czym nie pytając mnie o zdanie, chwyciłeś za ramię i aportowałeś TUTAJ. Teraz mi do cholery wytłumacz, co to za niespodzianka!  

                – Ależ długie zdanie. W każdym bądź razie...  

                – Nie wypominaj mi POPRAWNYCH zdań, gdy łączysz NIEPOPRAWNIE dwa zwroty! No więc co ,,W każdym razie..."?

                –  Uderzyłem się w łeb?

                –  Tak.

                –  Bo widzisz, Mionko – na ten zwrot szatynka zacisnęła zęby - nie pamiętam, gdzie chciałem cię zabrać... W każdym bądź razie...

                – W każdym razie...

                – W każdym bądź razie – Hermiona szurała zębami – to miejsce jest genialne! Musimy coś zbadać! – Na to chłopak podbiegł do jakieś półki.

                – Ale Fred! To są czarnomagiczne gadżety!

                – Jakie?

                –  To, co słyszałeś! Czuję aurę krążącą wokół tego. – Szatynka zaczynała się irytować.

                – A co, ty, w naszą Sybillę się zamieniasz? - zarechotał.

                – O Jezu, naprawdę? To trudna sztuka, niezwiązana z wróżbiarstwem. Zapomniana, rzecz jasna. Nauczyłam się jej na ostatnim roku, choć nie widziałam, czy się przyda.

                – Dobra, nie przesadzaj! - mówiąc to, podszedł do karuzeli przypominającej taką z wesołego miasteczka, jednak o wiele mniejszą i zamiast koni, ryby z otwartymi szczękami, w których połyskiwały białe kły. Hermiona zapewne znowu powstrzymałaby go, gdyby nie to co zobaczyła. Fred jednak puścił wcześniejsze uwagi mimo uszu i dotknął wiszącej na sznurku rybki. Natychmiast na jego rękę rzuciły się plastiki jak szalone, tucząc się o siebie wzajemnie. Mimo swojego wykonania, ich kły były wyjątkowo ostre. Gryfonka szybko podbiegła rzucając zaklęcie niewerbalne na wściekle piranie. Po chwili puściły piekącą i okaleczoną dłoń, powracając do poprzedniej, niewinnej postaci. Dłoń miała dużo głębokich ran, z których ciurkiem lała się krew.

                – Vulnera Sanentur –  wypowiedziała zaklęcie leczące głębokie rany. Nic się nie stało.

                – Błagam, zrób coś! – Oczy Freda zrobiły się szkliste.

                – To najsilniejsze zaklęcie o leczącym działaniu... Na razie mogę zrobić tyle. – Rozglądnęła się – Ferula! Rękę owinął bandaż, który szybko przesiąkł krwią.

                – Czemu to nie działa?! – jęknął. – Czarnomagiczny przedmiot... Mówiła, żebyś nie dotykał! A teraz jak się stąd wyniesiemy? Homenum Revelio! – Również nic.

 – Jesteśmy sami! – Fred tylko spojrzał zmartwiony. Coraz bardziej bladł. Nie były to zwykle rany.

– Dissendium!! Teraz zatrzeszczała podłoga, a dokładniej odstająca deska, na którą od razu spojrzała szatynka.

                – Nie ryzykuj!

                – A jak się wtedy stąd wyniesiemy?

                 Hermiona podeszła do belki i lekko ją podniosła.

                 – Co tam jest? - Bez odpowiedzi.

                Po kilku minutach ciszy, jednak ponownie się odezwała.

                – Kamień.

                – Yyy... Bezpieczny? Po co kamień?!
                – Skoro to ukryte przyjście, to znaczy, że to świstoklik.

                – Nie byłbym taki pewny...

                – Kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana, Fred!

                – Chwila, ty się go chyba faktycznie napiłaś... – Hermiona całkiem się oburzyła.

                – Wystarczy. – Posłała groźne spojrzenie.

                                ***

                W dusznym i małym gabinecie siedziała Alexa. Była ubrana w prostą granatową spódnicę i białą zwiewną koszulę. Miała staraninie (podobnie jak reszta stylizacji) upięte włosy w płaskiego koka. Oczywiście była to peruka, jednak ciężko było to zauważyć. Zawzięcie stukała w klawiaturę, jednak gdy się zatrzymała i spojrzała na swoją pracę, była najwyraźniej z niej niezadowolona, bo westchnęła i oparła się wygodnie na fotelu.

                Nagle w po pomieszczeniu rozeszło się dość głośne pukanie do drzwi. Silver spuściła wzrok z szarego sufitu i powiedziała „Proszę”. Do gabinetu wszedł wysoki brunet, w średnim wieku.

                – Dzień dobry! –rzekł pogodnym tonem.

                – Dzień dobry, dobry… W czym mogę służyć? – mruknęła zdziwiona, że mężczyzna mówi po angielsku, a nie po francusku jak wszyscy klienci.

                – Ja w dziwnej sprawie. Jestem managerem zarządzającym siecią Tesco i przychodzę w pani sprawie.

                – A no tak… Miało przyjść jakieś odszkodowanie…

                – Bogdana znam osobiście, poruszyła nim ta sprawa. Jednak nie miał danych tych pracowników, bo tylko dzień próbny. Chciał, żebym pani przekazał to odszkodowanie osobiście. Ale wygląda pani bardzo… normalnie!
                – Umiem maskować różne rzecz, jednak dziękuję. To wszystko?  

                – Chyba tak. – Uśmiechnął się i pocałował jej dłoń. Zauważyła na jego prawym nadgarstku dziwny symbol wystający spod marynarki.

                – Przepraszam, może pan mi podać prawą rękę. – Jej ciekawość i zaskoczenie było zbyt wiele, aby pamiętać o kulturze.

                – Proszę. – I podał jej rękę. Ona chwyciła ją szybko, podciągnęła rękaw i spojrzała na niego z otwartymi szeroko, na co ona szybko cofnął i włożył ją do kieszeni.

                – Co to jest?! – wrzasnęła dość głośno. – Spokojnie, nikogo nie wydam, ale proszę mi to wyjaśnić.

                – To bardzo tajne, ale muszę to pani powiedzieć, skoro to pani zobaczyła.

                – Oczywiście. Kończę pracę o 17:00. Proszę, niech pan zaczeka w kawiarni za rogiem!

***

                Czułam zimno ciągnące  od kamiennej podłogi. Miałam na oczach zawiązaną chustkę, ale nagle ktoś ją ściągnął, szarpiąc moje niesforne loki. Położył dwa twarde palce na moim podbródku i pociągnął je do siebie, odchylając moją głowę do góry. Coś szarpnęło mnie w szyi. Po chwili ból poruszał się po całym ciele, ale nie mogłam krzyczeć albo nawet wyć. Nie mogłam się ruszyć, byłam związana. Spróbowałam otworzyć oczy, aby coś więcej zobaczyć. O dziwo ujrzałam czerwoną lampę, którą zawsze widziałam rano. Ale przecież nie byłam związana… Ponownie zamknęłam oczy, jednak nie wróciłam do poprzedniej sytuacji.

~~~

Witajcie!

Jak na mnie, to szybko przychodzę z rozdziałem.

Nie moja kolej, ale przeżyjecie, co?
RosalieIris nie dała rady, ale kiedyś ona się ze mną zamieni.

Wena nie we właściwym miejscu, tak to nazywają. :D
Jak Wam się podoba? Ocena należy do Was. ;)
Komentujcie, to ogromna motywacja!

Alice Lovegood

PS. Życzymy Wam udanych Świąt Wielkanocnych. Spędźcie je w gronie rodzinnym, jeśli oczywiście obchodzicie. ;)