Rozdział 7

                Tydzień później Hermiona nadal się zamartwiała nad całą sytuacją. Sprawiedliwym wyjściem było tylko dalsze pośpieszanie bliźniaków w wynalezieniu czegoś odwracalnego skutki spalenia. Jednak, jak można się domyślić, Fred i George nie zamierzali za szybko wykonać tego polecenia.

            Dużo niepewności, a na dodatek nie wiedziała, komu ma ufać. Czuła pustkę, a jednocześnie przepełnienie emocjami. Obawiała się konfrontacji z Alexą, jak i z bliźniakami. Zawsze to samo gadanie. Wtórnie bezsensownie okrążając pokój, leciała wzrokiem po fotografiach, po wspomnieniach. Wszystko tu miało swoją historię, nieważne jak krótką. Za to bolesną. Mówią, że samotność, to podobno najgorsze, co może być. To chyba prawda, ale prawdziwi przyjaciele podobno są zawsze przy nas... Ciągłe milczenie. 

         Dodatkowo Silver po całym zajściu nie dawała znaku życia, a jednak kilka dni później przyszedł list.

Paryż, 20 luty 1999 r.

    Droga Hermiono,

   Wyjechałam do Francji, aby zrobić coś z wyjątkowym darem Weasleyów. Nie wiem, kiedy wrócę. Jeśli czegoś byś potrzebowała, pisz!

Podziękuj bliźniakom

Alexa

            „Z takim efektem to niedziwne” – westchnęła w myśli.

            W ciągu następnego miesiąca wymieniły kilka sów i na tym się skończyło. Obiady w Norze, unikanie spojrzeń bliźniaków… Czuła się dziwnie z całą sprawą, bo jak ciężko jej było się przyznać przed sobą - przemknęło jej przez myśl, że postąpienie braci było w pewien sposób słuszne.

            Ostatnie słowa Ginny uświadomiły jej, że nie może być egoistką. Po tym starała się stać bardziej pomocna i milsza. Czy się udało? Jeszcze bardziej ukryła ból, ale powierzchownie - tak.

            Spojrzała w lustro. Zapadnięte smutne oczy, blada twarz i niekoniecznie artystyczny nieład na głowie. „Co ja ze sobą robię?” – pomyślała.

***

             – To będzie hit! Hit! – Skakał jak szalony Fred.

           – Już za kilka dni pokażemy nową odsłonę Magicznych Dowcipów Weasleyów! Ale nie ma co odciągać – odrzekł bliźniak – musimy już drukować plakaty.

            – Zaznaczając, że to nie będzie nowy wynalazek – dodał, szeroko się uśmiechając.

 ***

         Rozejrzałam się wokół. Wstałam z twardej posadzki i dostrzegłam niezwykle jasny punkt. Lekko mnie oślepiał, jednak poszłam w jego kierunku. Szłam i szłam, jakby nie było końca. 
            Nagle jednak tak zabłysł, że zakryłam ręką oczy i się odchyliłam. Ściągnęłam dłoń z twarzy, nadal się nie odwracając. Z tej strony pociągnęła mnie głęboka czerń. Podeszłam bliżej miejsca, gdzie wcześniej leżałam. Okazało się jednak, oczywiście logicznie, że wcześniej daleko nie zaszłam. Było ono mniej więcej na środku tej przestrzeni, którą obejmował mój wzrok. Ciekawość zwyciężyła i znalazłam się w strefie czerni. Właściwie, to jednak nic tu nie było i uznałam, że to jasność wskazuje coś sensowniejszego. Mimo, że wyszłam z ciemności, światło mi już nie dokuczało. Podążałam w jego kierunku jeszcze nieświadoma, czego się dowiem.
Gdy już byłam naprawdę blisko, usłyszałam szept rozmowy za drzwiami. Tak, bo właśnie one tu były. Na początku mało co rozumiałam, ale udało mi się coś wyłapać.
            –  Zawsze damy radę. Razem. Z naszą gwiazdą – powiedział męski głos.
Teraz już stałam z przyciśniętym uchem, ciekawa odpowiedzi, jednak jej nie było. Nie widząc, co dalej robić, znowu poszłam w stronę ciemności. Niby nic tam nie ma, jednak bardzo intrygowało mnie to miejsce. Droga była o wiele dłuższa, niż do jasności. Nic nie widziałam, ale korytarz biegł prosto. Nagle jednak chyba doszła do końca, bo uderzyłam głową o... Znowu drzwi? Czyli jest i druga strona. Czoło bardzo mnie piekło i prawdopodobnie je przecięłam, jednak to nie było teraz ważne. W środku chyba nikt nie usłyszał zderzenia, bo trwała zagorzała dyskusja. 

            – Błąd! Błąd! Takich kompilacji nie przewidzieliśmy! – krzyczał donośny głos. 

            – Ależ…

         – Teraz mamy przechlapane z Als! Jak do tego dopuściliście?! – wręcz się wydzierał, jednak zamilkł na słowa o opanowanym tonie: 

            – Jest wyjście. Jednak wydaję mi się, że nasza Als wie już o wszystkim i właśnie jej ofiara tu jest. Możliwe, że przypadkiem, ale ona zawsze miała problem z przenoszeniem w odpowiednie miejsce... 

         Usłyszałam tylko pstryknięcie, żołądek mi się ścisnął i opadłam na łóżko... Było ono bardzo wygodne...

Lumos!

Nie czekaliście tak długo, jak ostatnio, jednak ponad 2 tygodnie.

Już wyjaśniam: nie było przez cały ostatni weekend, a właśnie wtedy piszę najwięcej. Poza tym jestem obecnie chora. :/

Rozdział trochę krótki i nieciekawy, ale opinia należy do Was. ;)

Alice Lovegood