Rozdział 10

            Fred dumnie wszedł do Magicznych Dowcipów Weasleyów, patrzące stronę lady, za którą stał George. W sklepie było o dziwo tylko kilka osób przechadzających się między półkami. Nikt obecnie nic nie kupował, toteż George w najlepsze flirtował z młodszą od siebie brunetką. Jego brat skrzywił się na ten widok, a przecież jeszcze niedawno zachowywał się identycznie.

            Nagle George musiał wyczuć spojrzenie bliźniaka, bo momentalnie się odkleił od kobiety:

            – Niestety, obowiązki wzywają – na co spojrzał na kolejkę, która w niebywałym tempie się zrobiła – do zobaczenia!

            Weasleyowie obsłużyli wszystkich, po czym Fred zadał dręczące pytanie:

            – Na poważnie?

            – Być może.

            Zapadła niezręczna cisza, ale po paru sekundach Fred ponownie zabrał głos:

            – Byłem właśnie u Hermiony, aby oficjalnie ją zaprosić. Zgodziła się - podniósł dumnie brwi, jakby było to coś niebywałego.

            – Bo się jeszcze zakochasz – uśmiechnął się pod nosem George, na co brat sprawił mu kuksańca.

***

            Następnego dnia Hermiona leniwie leżała w ciepłym łóżku, rozmyślając o niezręcznej decyzji. ,,Obiecałam i kropka - podsumowała w głowie - muszę się zebrać, uwierzyć i sama ruszyć tyłek". Dzisiaj miała się odbyć ,,nowa odsłona MDW"... Szatynkę zastanowiło, dlaczego dopiero o 20:00 i gdzie to dokładnie będzie, a przede wszystkim... co to będzie?

            Podeszła do szafy i zamiast ją otworzyć zamyślona wpatrywała się w jej drewniane drzwi. Sny. Ostatnie zdarzenie... Co się dzieje? Niebywale wiarygodna podróż, słowa: ,,Jest wyjście. Jednak wydaję mi się, że nasza Als wie już o wszystkim i właśnie jej ofiara tu jest. Możliwe, że przypadkiem, ale ona zawsze miała problem z przenoszeniem w odpowiednie miejsce... ". Co to ma znaczyć? Ktoś ją tam przeniósł, i... kim jest Als? Ofiara była tam...

            Hermiona ocknęła się, po czym otworzyła szafę. Dzisiaj ta cała niespodzianka... Co ubrać? Na pierwszym planie wisiała czarna koszula, tego samego koloru sweter i sukienka. Przesuwając ręką dalej ubrania, znalazła wiele kolorowych ubrań, grubych swetrów, jak i rzeczy na cieplejsze temperatury. Wiosna oficjalnie zaczęta, więc i energia powinna przyjść. Jednak nie zawsze jest to łatwe, kiedy ma się wyrzuty sumienia... Jakby się zastanowić, Hermiona wolałaby poznać nawet najgorszą prawdę, niż żyć w tej ciągłej niepewności. Szatynka nadal nie wiedziała, co powinna ubrać. Nie chciała marnować czasu, w końcu książka sama się nie przeczyta, więc zadzwoniła do swojej ostatnio pomocnej dłoni - Ginny. Miała nadzieję, że mugolski sposób komunikacji nie będzie szwankował, jak to czasem bywało. Wykręciła numer, po chwili słuchając sygnału.

            –  Halo! Wszystko w porządku?  –  usłyszała po jakimś czasie głos Freda. W tle również słychać było niewyraźne słowa i ciche Muffliato...

            –  Yyy... Tak! Jest Ginny?

            –  A i owszem –  sapnął, jakby był naprawdę zmęczony –  zaraz ci ją dam. –  Ruda, Mionka dzwoni!

            –  Również masz taki sam kolor włosów –  dosłyszała kąśliwą uwagę nadchodzącej Weaselyówny.

             –  Halo?

            –  Cześć, Ginny! Prosiłabym cię o radę, co ubrać... Nie wiem w ogóle, co to będzie.

            –  Ach, rozumiem. Ten ko... trochę zajmie, więc ciepło. Zresztą do półgodziny u ciebie będę, więc się nie martw.

            Hermiona dosłyszała tylko urwany sygnał, po czym odłożyła słuchawkę. „Co mogli oni zaprezentować?” – zastanawiała się.

***

            Pokój bliźniaków wyglądał co najmniej, jakby przeszło tornado. Samo pomieszczenie musiało zostać powiększone. Wszędzie walały się zapisane kartki, INSTRUMENTY czy  paczki z podpisem: „Dla odważnych Gryfonów”, „Dla mądrych Krukonów”, „Dla pracowitych Puchonów” i „Dla sprytnych Ślizgonów”. Nie był to przypadek, na odsłonę mieli przybyć uczniowie Hogwartu. W pokoju zacięcie oprócz bliźniaków i Ginny pracowali Lee Jordan, Luna Lovegood i Neville Longbottom. Czas ich gonił i nie brakowało sprzeczek.

            – Idziesz? – zapytał kończącą rozmowę Ginny George.

            – Mhm. – Po czym się teleportowała.

            – To jak robimy to OFICJALNIE? Kto co? – odezwał sięNeville.

            – Tak jak na liście. Nie będziemy kombinować – rzekł Fred, podając mu listę.

Role – Sekstet Weasleyów:

Wokal – Ginny Weasley

Gitara basowa + wokal – Fred i George Weasley

Perkusja – Lee Jordan

Fortepian – Luna Lovegood

Saksofon – Neville Longbottom.

            – Co…? – wydukał Jordan, choć nie zabrzmiało to nawet jak pytanie.

            – Hm?

            – Pianino?! Bez urazy, Luna, ale to kompletnie nie pasuje!

            Luna się zaczerwieniła, ale pewnym tonem odrzekła:

            – Tak. Jeszcze się przekonasz, Lee – uśmiechnęła się pogodnie, po czym usiadła do starego pianina. – Będzie tam fortepian?

            – Jasne, o osiemnastej, jak już tam będziemy, poćwiczysz. Chyba że chcesz wcześniej, to nie ma problemu.

            Wszyscy powrócili do ponownych prób, a bliźniacy odetchnęli z ulgą, że blondynka potrafi zawsze rozładować atmosferę.

            Nie trzeba było długo skupiać się na pracy, bo Ginny ponownie zjawiła się.

            – Nie byłam jednak u Hermiony. Wysłałam tam Harry’ego, bo muszę chyba jeszcze trochę poćwiczyć… – wypowiedziała na jednym tchu, aby nie było zbędnych pytać.

            – W takim razie dokąd się udałaś? – zadała krępujące pytanie Lovegood.

            – Musiałam coś załatwić – zlekceważyła pytanie.

            Wzięła do ręki pióro leżące na biurku oraz kawałek pergaminu, po czym napisała list wyjaśniający wszystko Hermionie.

***

            Harry zmierzał do bloku, w którym mieszkała Hermiona. Uświadomił sobie, że długo jej nie odwiedzał, z czym nie czuł się dobrze. Szybko wspiął się po schodach na dane piętro i zapukał. Drzwi szybko się otworzyły.

            – Cześć, Miona!

            – Cześć, Harry. – Rzuciła mu się w objęcia.

            – Przecież miała przyjść Ginny... Ale cieszę się, że jesteś! – uśmiechnęła się.

            – Ginny coś wypadło. Za to mam dla ciebie propozycje!

            – Jaką?

            – Szalony dzień? Co ty na to?

            Hermiona po chwili namysłu zgodziła się. Brakowało jej przyjaciela w ostatnich tygodniach, więc słusznie było to wynagrodzić.

             – Co byś chciała zrobić?

            – Zrobić pizzę? – zaśmiała się.

             – Nie ma problemu! – odrzekł ironicznie.

             – Idę tylko kupić potrzebne rzeczy!

            – Ale to nie na serio... – mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. Harry był już po paru minutach z dwoma wypchanymi torbami.

            – To zaszalałeś... – szatynce rozszerzyły się źrenice.

            – Bierzemy się do roboty! – Brunet zaczął rozpakowywać zakupy.

            – Idziesz na tę ,,odsłonę"?

            – Tak, a ty?

            – Ja też, chodźmy razem – powiedziała przyjaźnie.

            – Okej. W ogóle słyszałaś, że nie puszczą uczniów z Hogwartu?...

            – Co? Dlaczego?!

            – Uważają, że to niebezpieczne. Ale przecież...

            – Może dasz przepis? – zmieniła temat.

            – Aaa, tak. Jaką robimy? Do wyboru jest: wszystkich smaków, zmieniająca smak, zmieniająca kształt...

            – Wszystkich smaków!

            – Coś odważna dzisiaj jesteś! W zasadzie sam ją preferowałem – wyszczerzył w uśmiechu zęby.

            – Głównym jej składnikiem są...

            – Fasolki wszystkich smaków.

            – Och, miałeś rację, faktycznie.

            Hermiona już schyliła się do szafki po miskę, ale Harry ją powstrzymał, pokazując dziwną maszynę.

            – Ona sama się skurcza, a może jeszcze kiedyś ją wykorzystasz...

             – Wykorzystamy – puściła oko.

            Przygotowanie placka nie okazało się wcale długie i nudne - wręcz przeciwnie - każdy etap ich zaskakiwał.

Instrukcja na pizze wszystkich smaków:

1. Przygotuj maszynę zgodnie z instrukcją.

2. Dodaj do niej produkty typu: pomidor, ser i wszystko, co powinno być w normalnej pizzy.

3. Następnie wsyp fasolki, lekko je nacinając.

4. Szybko zamknij i włącz maszynę. UWAGA! Nie przejmuj się, jeśli zacznie się unosić.

5. Po 15 minutach przywołaj do siebie robota kuchennego i wsyp proszek dołączony do zestawu.

6. Po minucie przekręć dołączonym kluczykiem otwór na dole.

7. Delektuj się.

             Przyjaciele wykonywali zadania, stając się coraz bardziej kolorowi i brudni. Na końcu Harry podniósł maszynę, która wcale nie była lekka, a Hermiona wykonała szóste polecenie. Nie okazało sie to łatwe: robot zaczął sie wyrywać, ale w końcu z dołu uszedł dym i wyskoczył gotowy placek. Tylko jego wygląd był normalny, nic poza tym.

            – Czy do tego potrzebny jest specjalny nóż? – zapytała szatynka.

            – Akurat nie... Choć jeszcze sprawdzę. A nie, nie, normalny!

            Odkroiła kawałek dla siebie i Harry'ego, po czym pełna obaw wzięła go do ust.

            – Bleeeee! – Potter miał odruchy wymiotne – klej do kopert...

            – A ja mam szynkę – zrobiła chytry uśmiech zwycięscy, robiąc kolejny gryz.

            – O nieee...

            – Chyba jednak masz pecha, choć nie za pierwszym razem – mówił, przewracając oczami.

            – Taak, brudna skarpetka... Nie polecam.

            Półgodziny później trudno im było stwierdzić, co jedzą.

            – Czas chyba posprzątać - powiedział Harry, rozglądając się po kuchni.

            – Chłoszczyć!

            – Już dziewiętnasta, musimy się zbierać! – rzekł Wybraniec, patrząc na zegarek.

            – Mhm...

***

            – Ej, ludzie się już zbierają! – krzyknęła dysząca i spocona Ginny.

            – Ginny, ustaw się tam –wskazał George. – A my, Freddie, wychodzimy pierwsi. Reszta normalnie na swoich miejscach…

            – A! I wszyscy nie zapomnijcie się przebrać i w ogóle… – dodał Fred.

            Scena na potrzeby koncertu pojawiła się przed wejściem do MDW. Ulica wydawała się większa, a gromadzących się czarodziejów z każdą minutą przybywało.

            – Chodźmy na koniec, nie lubię stać w centrum tłumu – starała się przekrzyczeć gwar Hermiona, aby Harry ją usłyszał.

            Tak też zrobili. Jak się okazało, widok był nawet dobry i dźwięk zapewne też. Punkt dwudziesta wyszli bracia Weasley w bordowych garniturach, a rozróżniała ich tylko zielona mucha (należąca do George’a) i niebieska (należąca do Freda).

            – Witamy wszystkich przybyłych czarodziei! – rzekł Fred.

            – Czy mamy zaszczyt gościć Hogwartczyków? – dodał George, otrzymując odpowiedź „TAK!!”

            – W końcu się zgodzili, ale żeby być swobodnie, trzeba była przyjść z rodzicem lub dziadkiem, który ponosi odpowiedzialność, a reszta chętnych jest pod ścisłym nadzorem ze strony opiekuna domu… – szepnął towarzysz Hermionie, na co kiwnęła głową.

            – Nie przedłużamy – ciągnął energicznym głosem George. – Accio miotły!

            Do bliźniaków podleciały kolejno miotły zapakowane złotymi skrzynkami. Unieśli się naprawdę wysoko, po czym wystrzelili petardy układający napis „Sekstet Weasleyów”. Widzowie nie kryli szoku. Hermiona momentalnie wiedziała, co będą robić. Rude czupryny pomknęły za kurtynę, za której wyszła chwilę wcześniej Ginny.

            – Jesteście gotowi? – krzyknęła zachęcająco.

            – TAAK!

            Ginny chwyciła za różdżkę i niewerbalnie odsłoniła, pokazując scenę. Kiedy zaczęli wykonywać pierwszy utwór niektórzy zaczęli się kołysać, zanurzając w melodii, a inni skakać do rytmu. Hermiona usłyszała Sonatę Księżycową, którą – jak jej się wydawało – grała Luna. Natomiast Harry usłyszał mocny kawałek rockowy. Reakcje były różne, ale każdemu musiało się podobać. Wiele osób podobnie jak Hermiona zastanawiało się, po co niektórzy tam stoją bezczynnie, nie biorąc udziału. SW zagrał kilka piosenek, utworów... Aplauzu na pewno takiego się nie spodziewali. Hermiona zachwycała się kolejnymi utworami muzyki klasycznej.   Nagle poczuła paznokcie wbijane w ramię i skręt w żołądku występujący przy teleportacji. Po chwili leżała na zimnej podłodze, a w nią były wparowane lodowate ślepia.

            – Wyjdźcie, sama się z nią rozprawię – wysyczał żeński głos.

            Szatynka poczuła trzask drzwi i tylko dwa oddechy – swój i kobiety. Była ubrana w czarną suknię do kostek, brązowe włosy miała upięte w długi warkocz, a oczy platynowo -szare. Czuła, że skądś je znała bardzo dobrze.

            – Szlamo, nie umiesz rozsądnie wybierać?! – rzekła ochryple, nie spuszczając wzroku. Hermiona milczała w przerażeniu. – Zaraz cię odeślemy, ale nie pozbywasz nas się w ten sposób. Jesteś nam bardzo potrzebna, szlamo – powtórzyła ostro. – Do zobaczenia niebawem.

            Ponownie ktoś chwycił ją za ramię i teleportował. Leżała w swoim łóżku, wiedząc, że to nie był sen. To nie była kobieta... To był... Jego platynowo - szare oczy, ich chłód... To był Draco Malfoy.

Hej, kochani!

Wybaczcie tyle czekania, miałam koncepcje, ale dopiero w ostatnich dniach ją ogarnęłam ;p

Mam nadzieję, że długość Wam odpowiada (1 691 słów).

Chciałabym podziękować szczególnie Kate Potter, Eli A., Astrum Confusa i Gwiazdeczce 21, które komentują i czytają prawie od początku <3

Pamiętajcie - komentarze motywują!

Życzę wszystkim miłego Święta Pracy i niedzieli lub dnia, w którym to czytasz ;)

Alice Lovegood