Rozdział 5

Fred właśnie usiadł, opierając się o poduszkę, jednocześnie spoglądając w stronę okna. Był środek nocy, a niebo było wyjątkowo gwieździste, jakby pokazując każdą osobę, która również nie śpi i wpatruje się w ich piękno.

    Rozmyślał nad tym, dlaczego nie potrafi pokazać uczuć. Przecież cierpiał, a jednocześnie był wściekły. W zasadzie bardzo mocne emocje, a jak bardzo ukryte. Wydawało by się, że to on ma najwięcej do powiedzenia, bo razem z George'e najwięcej wiedzą...

***

     Hermiona również nie spała. Ponieważ mieszkała na mugolskim osiedlu, najczęściej wywodzące się z okolicy głosy należały do mugolskiego świata. Właśnie teraz zabrzmiał jeden z nich, jadąca na sygnale karetka. Może właśnie ktoś walczy o życie, a druga osoba traci małżonka, czy przyjaciela? A może to pesymistyczne, bądź właśnie realne myślenie... Jeden teraz spełnia marzenia, drugi cierpi.

     Teraz szatynkę naszła kolejny raz, w kółko powtarzająca się myśl, jednak za każdym razem tak samo niespokojna: ,,Właściwie skąd Śmierciożercy?! Dlaczego ministerstwo zlekceważyło tak naprawdę ważną sprawę?!". Od tych powtarzających pytań nawet ciekawa książka by jej nie oderwała. Czuła, że nie ma osoby, która tak naprawdę mogłaby ją pocieszyć. Inni również cierpieli, a ona jakby najsłabiej i najmocniej. Miała żal do samej siebie, że nawet na końcu nie byli szczęśliwi, nic nie zrobiła, nie spróbowała naprawić tej miłości... O ile to była miłość.

***

     Alexa krzątała się pod domu, jakby nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Ciągle wszystko przekładała, z miejsca na miejsce, jednak po chwili z zamysłu wyrwał ją dzwonek drzwi (o dziwo),w których stał nie kto inny jak rudzielec.

 - A ty tu czego? - zapytała z pogardą.

- Mamy do omówienia kilka spraw. Wpuścisz mnie? - mruknął.

- Tak się składa, że właśnie posprzątałam. Ale jesteś zdesperowany, więc wchodź.

- Ja i mój bliźniak wiemy o kilku nieciekawych sprawach...

- Ależ jakich?... - przerwała, udając zdziwiony ton. - Co wy możecie wiedzieć?

- Dużo. Poznaliśmy trochę inną bajeczkę, niż Śmierciożercy - odparł sucho.

- Idźcie z tym do ministra! W czym ja wam pomogę?

- Ty tu masz najwięcej, zdaje się, udziału. Nagle stajesz się dobra, chcesz pomóc...

- Bla, bla, bla. Coś jeszcze?

- Odwal się. Jej, naprawdę wystarczy, jest załamana.

- Tyle, że ja chcę dobrze- na to Fred wywrócił oczami.- I nic nigdy jej nie zrobiłam.

- Nigdy?

- Idź coś bardziej sensownego wymyśl, a potem przyłaź nieproszony. ŻEGNAM - i trzasnęła za nim drzwiami.

    Fred jeszcze dłuższą chwilę wpatrywał się w zamknięte drzwi, słysząc za nimi pojedyncze przekleństwa. Uświadomił sobie, że nic, co miał załatwić, nie załatwił. Zmniejszył tylko swoje szanse, na pewne wyjaśnienia.

Dla Hermiony, jak wielka przyjaciółka, ale kim jest naprawdę? Na pewno nikim dobrym, nie zważając na jej powierzchowne intencje, myślał rudzielec. Czuł, że sprawy dopiero się komplikują, a duży udział w tym ma właśnie ona.

Uznał, że musi to wszystko powiedzieć dziewczynie. Ale ona już czuje się źle, a co dopiero po takich informacjach, w dodatku tylko przypuszczeniach... Nie mogła jej zaufać, to będzie jeszcze gorsze...

    George wpatrywał się w z jakieś zdjęcie, jednak Fred nie zdążył się dowiedzieć kto na nim był, bo po zorientowaniu się o powrocie bliźniaka z powrotem wylądowało w szufladzie. Zresztą nie był to czas na dopytywanie się o sprawy mniejszej wagi. Usiadł na przeciwko i opowiedział, co się wydarzyło kilka minut temu. George siedział w bez ruchu, zmieniając jedynie tylko co jakiś czas minę, na bardziej zdziwioną.
- Wiedziałem!
- Brawo, ja też. A teraz mamy pewność...
- Tylko co ona zrobiła, tak właściwie?...
- Ważne jest to, co my zrobimy... - wymienili chytrze spojrzenia.

Koniec rozmowy na czac-rozmowa o Angelinie -rozmowa Freda z hemrmina o Silver itp. Oraz wakacje -bliźniacy o dowcipie

Cześć i czołem!

Macie prawo mnie zabić, torturować... Zastanawiałam się nawet, czy nie dać Wam namiarów, ale chcę jeszcze trochę pożyć, chyba... 

Tego rozdziału nie określę nawet kupą, bo to się nie klei nawet :') Jest nudny, debilny i bezsensowny.

Ostatnio nie mogłam się zebrać, napisałam chyba (nie przesadzam) z 7 wersji tego rozdziału i jakieś poszczególne fragmenty połączyłam i wyszło to, co wyszło.

Naprawdę, zdaję sobie sprawę z tego.

Komentujcie dla motywacji do napisania czegoś lepszego.

I dziękuję za wszystkie komentarze do tej pory oraz tyle wyświetleń. :)

Przepraszam.

Alice Lovegood