Rozdział 4

     Ulicą Londynu szła szybkim krokiem kobieta. Miała długie blond włosy do pasa i zielone oczy. Ubrana była w jasne jeansy, czarny płaszcz i w takim samym kolorze buty na obcasie. Na szyi miała kolorowe dwa szale. Jej czarna torebka lekko kołysała się przy każdym kroku. Weszła po schodach, stanęła przed drzwiami. Przytrzymała palec na guziku od domofonu. Drzwi szczęknęły, a kobieta weszła do środka.

***

     Hermiona siedziała na twardym krześle w kuchni. Próbowała skupić się na „Złodziejce książek" , ale jej myśli ciągle powracały do Rona. Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk domofonu. Wpuściła gościa do bloku, pomimo że nie wiedziała kogo może się spodziewać. Chwilę później ktoś zapukał do drzwi. Dziewczyna podeszła i je otworzyła.
– Witam, nazywam się Alexandra Silver. Pracuję w Ministerstwie Magii. Usłyszałam, co się stało Ronowi. Chciałabym pani pomóc. 
– Dzień dobry... W czym pani chce mi pomóc? – spytała zdziwiona Hermiona. Nigdy wcześniej nie widziała tej kobiety.
– Wiem, że jest pani bardzo trudno. Sama nie dawno straciłam narzeczonego – Hermiona patrzyła na kobietę. Jedyne co przyszło jej do głowy, to zaproszenie jej do środka. Odsunęła się i gestem zaprosiła do mieszkania. Alexandra tylko skinęła głową i przekroczyła próg. 
– Napije się pani czegoś? – spytała Gryfonka.
– Tak, poproszę herbatę, jak można. Może przejdźmy na "ty"?
– Hermiona – przedstawiła się, podając rękę.
– Alexa – zrobiła to samo.Szatynka zaczęła przygotowywać herbatę, gdy jej gość usiadł. 
– Lubisz czytać? – spytała nagle blondynka. 
– Tak, ale większą radość sprawiało mi to przed śmiercią Rona – odpowiedziała Hermiona i głośno westchnęła – Proszę – dodała, stawiając kubek z ciepłym napojem przed Alexą.
– Nie powinnaś tak się dołować. Masz przyjaciół, którzy z chęcią ci pomogą. Na pewno kochałaś Rona, ale jesteś młoda i nie możesz tracić życia na myślenie o przeszłości.
– Niby to wiem, ale jakoś nie umiem. Opowiesz coś o sobie?
– Pracuję w Ministerstwie od czasu pokonania Voldemorta. Tam poznałam Juliana, mojego narzeczonego. Zginął on rok temu w wypadku podczas meczu Quidditcha. Teraz mieszkam na przedmieściach Londynu z przyjacielem. 
– W jakim domu byłaś w Hogwarcie? 
– Byłam w Slytherinie, ale spróbuj nie patrzeć na mnie jaką wredną, bezwartościową Ślizgonkę, proszę. 
– Postaram się. A dokładnie czym zajmujesz się w ministerstwie? 
– Pracuję w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. A u ciebie jak z pracą? 
– Do tej pory to Ron nas utrzymywał, a ja zajmowałam się domem. Muszę zająć się poszukiwaniem pracy, mam nadzieję, że mi się uda. 
– Mogłabym spróbować poszukać czegoś w Ministerstwie 
– Naprawdę?! Byłabym ci bardzo wdzięczna – odparła uradowana Hermiona. Nagle usłyszały trzask w przedpokoju, a zaraz potem dwie rude czupryny wyłoniły się zza ściany. 
– Cześć Miona – przywitali się równocześnie – Dzień dobry – dodali na widok blondynki. 
– Fred, George, co wy tu robicie? – zapytała zdumiona szatynka. Nie spodziewała się wizyty, zwłaszcza tak nagłej. 
– Dostaliśmy zadanie zaprosić cię na jutrzejszy obiad do Nory, ma być też Harry – powiedział Fred. 
– Noo, może przyjdę. Zobaczę 
– Radzę przyjść dobrowolnie, mama mówiła, że inaczej będziemy mieli cię siłą przyprowadzić – powiedział George. 
– To my już spadamy, pa Miona – powiedział Fred i chwilę potem zniknęli. 
– Bracia Rona? - spytała Alexa 
– Tak, jestem wprost przekonana, że miałaś problem ze stwierdzeniem kto to - na te słowa obie zaczął się śmiać. 
– Ja muszę już wracać do pracy. – spojrzała na zegarek – wyślij do mnie sowę, jakbyś czegoś potrzebowała – Do zobaczenia Hermiono – dodała przytulając dziewczynę. 
– Pa, Alexa – pik i już nie było Alexy – Po co w tym mieszkaniu są drzwi... – westchnęła szatynka i zaczęła sprzątać ze stołu.

***

     Hermiona stała przed szafą zastanawiając się co ubrać na obiad w Norze. W końcu zdecydowała się na czarne spodnie, bluzkę z wieżą Eiffela oraz szary żakiet. Na nogi założyła czarne szpilki z kokardką z przodu. Stroju dopełnił srebrny wisiorek, kilka bransoletek oraz kolczyki z tym samym motywem, co na bluzce. Obejrzała się w lustrze i uśmiechnęła. Włosy pozostawiła w (artystycznym) nieładzie. Chwyciła szarą torebkę i zaczęła pakować najpotrzebniejsze rzeczy (telefon, klucze, chusteczki, kosmetyki i inne pierdoły, które kobiety noszą w torebkach ). Wyszła z mieszkania i zamknęła je za pomocą zaklęcia Colloportus. Udała się do wyjścia z budynku. Słońce oświetlało całą ulicę. Majowy wiaterek lekko rozwiewał włosy szatynki, która skierowała swoje kroki w kierunku pustego. zaułku. Tam teleportowała się do Nory.
    Gdy tylko przekroczyła próg domu Weasleyów znalazła się w objęciach Molly.
– Tak się cieszę, że jesteś – powiedziała uradowana kobieta.
– Chyba nie miałam wyboru – powiedziała uśmiechnięta szatynka. Odpowiedział jej tylko matczyny uśmiech pani Weasley.
– Miona! – krzyknęła Ginny podbiegając do przyjaciółki i rzucając jej się na szyję.
– Cześć, Ginny – Hermiona spojrzała ponad ramieniem rudej i ujrzała czarne rozczochrane włosy – Harry!
– Hej, Miona – chłopak przytulił przyjaciółkę.
– Kojarzysz może Alexandrę Silver? Pracuje w Ministerstwie.
– Tę z Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów?
– Tak
– Kilka razy ją widziałem. Przychodziła do biura aurorów. Chyba rozmawiała z przyjacielem, ale nie wiem o czym. Czemu pytasz?
– Przyszła do mnie wczoraj, mówiąc, że chce mi pomóc po śmierci Rona. Wydaje się miła, jednak nie wiem co myśleć... – westchnęła.
– Cześć, Hermiona – krzyknęli bliźniacy zbiegając ze schodów, jednocześnie przerywając rozmowę. Chwilę potem stali obok szatynki i bruneta.
– Hej – powiedziała – Dokończymy kiedy indziej – dodała do Harry'ego. On tylko kiwnął głową i odszedł.
– Kim była ta kobieta? – spytał George.
– Alexandra Silver, pracuje w Ministerstwie. Czemu to was interesuje?
– Bo wygląda podejrzanie – odpowiedział Fred zgodnie z prawdą.
– Ale chce mi pomóc, a wy nie – powiedziała ostro.
– Miona, jeśli tego nie odczułaś to sorry, ale naprawdę chcemy ci pomóc – powiedział George. Dziewczyna zmierzyła ich spojrzeniem i odeszła pomóc pani Weasley.
– Ta Silver na serio jest podejrzana – mruknął Fred do brata. Ten tylko pokiwał głową.

~~~~

Witam, witam po kolejnym rozdziale. Mam nadzieję, że się spodobał. Liczę na komentarze.

RosalieIris

PS rozdział pisałam ja ( RosalieIris ), pomimo że wyświetla, że Alice